Bir varmış bir yokmuş; evvel zaman içinde, kalbur saman içinde sevimli mi sevimli, şirin mi şirin küçük bir otobüsçük varmış. Adı da Juno otobüsmüş. Juno otobüsün birçok arkadaşı varmış: İnsan arkadaşı, kepçe arkadaşı, kamyon arkadaşı, helikopter arkadaşı, itfaiye arkadaşı, robot arkadaşı ve daha birçok arkadaşı varmış. Ama arkadaşları arasında en çok sevdiği arkadaşı Lola’ymış. Juno ve Lola birlikte uzun yolculuklara çıkarlar ve uzun seyahatler yaparlarmış.

Bir gün Juno ve Lola yine uzun bir yolculuğa çıkmışlar. Yolda giderken Lola’nın tekerine çivi batmış ve tekeri patlamış; “pısssss” diye tekerinin havası inmiş. Lola ve içindeki yolcular yarı yolda kaldıkları için çok üzülmüşler. Neyse ki yolcular arasında robot arkadaşları da varmış. Robot arkadaşları demiş ki:

– Üzülme, Lola eğer yedek lastiğin varsa ben hemen tamir edebilirim.

Ama Lola’nın yedek lastiği yokmuş ki. Lola çok üzülmüş. Tam o sırada aklına bir fikir gelmiş. “Acaba Juno’da yedek teker var mıdır?” diye düşünmüş ve hemen Juno’nun yanına gidip sormuş:

– Juno, benim tekerime çivi battı ve tekerim patladı. Robot arkadaşımız tekeri değiştirebileceğini söyledi ama benim yedek lastiğim yok. Acaba senin yedek lastiğin var mı? Varsa bana ödünç olarak verebilir misin?

Juno yedek lastiğinin olup olmadığını kontrol ettikten sonra:

– Evet Lola, yedek lastiğim var ve sana ödünç verebilirim, demiş.

Lola, Juno’dan yedek lastiği almış ve Robot arkadaşları da hemen eski ve patlak olan lastiği çıkarmış ve yerine yeni lastiği takmış. Böylece yollarına kaldıkları yerden devam edebilmişler. Yolcular da bu duruma çok sevinmiş. Lola ve yolcular Robot’a çok teşekkür etmişler ve yeniden yola çıkmışlar. Yolda giderken Lola, Juno’ya teşekkür etmiş.

–  Teşekkür ederim Juno’cuğum. Sen olmasan ben ve yolcularım n’apardık, yarı yolda kalırdık. İyi ki varsın, demiş ve Juno da ona:

– Rica ederim Lola ne demek, tabii ki sana yedek lastiğimi veririm. Çünkü sen benim en iyi arkadaşımsın ve arkadaşlar böyle zor zamanlar içindir, demiş. Böylece Juno ve Lola yollarına devam etmişler ve gidecekleri yere varmışlar.

Bir gün de yine Juno ve Lola seyahate çıkmışlar. Bu sefer de yolda giderken karşılarına bir tünel çıkmış ve o tünelden geçmek zorunda kalmışlar. Tünelden geçerken Juno çok korkmuş çünkü tünel çok karanlıkmış.

Juno, hemen lambalarını yakmış ancak küçük bir otobüs olduğu için lambaları da çok küçükmüş. Juno’nun korktuğunu fark eden Lola hemen kendi lambalarını da yakmış ve tünel aydınlanıvermiş. Juno buna çok sevinmiş. Çünkü tünel apaydınlıkmış ve artık korkmuyormuş. Böylece yollarına devam edebilmişler. Yolda giderken Juno, Lola’ya teşekkür etmiş.

–  Teşekkür ederim Lola. Sen olmasan ben n’apardım bu karanlık tünelde, yarı yolda kalırdım. Yoluma devam edemezdim. İyi ki sen varsın ve yanımdasın, demiş. Lola da ona:

– Rica ederim Juno’cuğum, ne demek. Tabii ki senin için lambalarımı yakarım. Çünkü sen benim en iyi arkadaşımsın ve arkadaşlar böyle zor zamanlar içindir, demiş ve birbirlerine gülümseyip yollarına devam etmişler. Böylece varmak istedikleri yere varabilmişler.

İşte Juno ve Lola böyle zor zamanlarda birbirlerine yardım ederlermiş. Bununla birlikte birbirlerine zor zamanlarda yardım ettikleri gibi birlikte çok da eğlenirler ve güzel vakitler geçirirlermiş. Mesela birlikte gök kuşağının tepesine çıkıp sonra da kaydıraktan kayar gibi hooop diye aşağıya kayarlarmış. Bu sırada da en sevdikleri şarkılarını söylerlermiş.